Η Πρώτη μου Εμπειρία σε Μαραθώνιο και πως Μπορείς να Τρέξεις κι Εσύ!

Όταν πήρα την απόφαση να κατέβω στο μαραθώνιο ήμουν με τα ράμματα στο σπίτι. Όταν δήλωσα ηλεκτρονικά τη συμμετοχή μου, δεν είχα τρέξει ποτέ 10 χιλιόμετρα! Θέλω να πω ότι όλοι μας μπορούμε να λάβουμε μέρος σε ένα δρομικό event. Πρέπει μόνο να το αποφασίσεις και να δώσεις χρόνο στον εαυτό σου να προετοιμαστεί.  Κι αν δε σε πείθω, διάβασε παρακάτω την ιστορία μου και πως κατέβηκα στον αγώνα με συναθλήτρια τη μαμά μου (!)

Ο κόσμος, να ξέρετε, σε τέτοιες περιπτώσεις γίνεται λίγο κακός. Βρέθηκαν άτομα που γέλασαν μαζί μου όταν άκουσαν ότι θα τρέξω στα 10Κ. Άλλοι απλώς κούνησαν το κεφάλι, ενώ άλλοι αναρωτήθηκαν: "Μα καλά, γιατί δεν πας στα 5Κ;". Τα 5Κ τα τρέξει. Ξανά και ξανά.. Η πρόκληση είναι στα 10!

Κάποιοι βέβαια είχαν και επιχειρήματα και μάλιστα σωστά. "Μην το κάνεις χωρίς προετοιμασία". Η αλήθεια είναι ότι η προετοιμασία μου περιορίστηκε σε λίγες προπονήσεις, κατά τις οποίες προσπάθησα να αυξήσω την αντοχή μου και να δώσω διάρκεια στο τρέξιμο μου. Διατηρώντας το ρυθμό χαμηλά, κατάφερα να πάω πιο μακριά! Την προηγούμενη του αγώνα έφαγα μια περιποιημένη μακαρονάδα και κοιμήθηκα με χαμόγελο.

Το πρώτο μου μετάλλιο

Το οποίο διατήρησα και την επόμενη μέρα! Γιατί η  ημέρα του αγώνα ήταν γιορτή!

Έτρεξα κι εγώ (και η μαμά μου) στον Μαραθώνιο Μέγας Αλέξανδρος!

Έφτασα στο Δημοτικό Στάδιο Αμπελοκήπων πριν τις 8 το πρωί, συνοδευόμενη από τη μαμά μου, η οποία και αυτή θέλησε να τρέξει! Δυνατή μουσική στα ηχεία, ρυθμός, μπαλόνια! Μου φαίνεται αδιανόητο πως κάτι τόσο απλό, όσο το να τρέχεις στο δρόμο μπορεί να προκαλέσει τόση ευφορία!

Χαρούμενες στην αφετηρία με τη μαμά!

Η εκκίνηση δόθηκε στην ώρα της και είχαμε στη διάθεση μας 1h και 45min για να φτάσουμε στο άγαλμα του Μεγαλέξανδρου στην παραλία. Όταν ξεκινάς να τρέχεις και γύρω σου εκατοντάδες άλλοι κάνουν το ίδιο πράγμα, μπαίνεις στο δικό τους ρυθμό. Παρόλο που για μένα το τρέξιμο είναι μοναχικό σπορ, απόλαυσα να τρέχω μέσα στο πλήθος. Τα χιλιόμετρα έφευγαν πιο γρήγορα απ' ότι περίμενα.

Όταν από τη Γιαννιτσών πιάσαμε δυτική έξοδο ένοιωσα μια απέραντη χαρά. Πρώτον γιατί ξεπερνούσα σιγά σιγά το προσωπικό μου όριο των 6 χιλιομέτρων. Αλλά όχι μόνο γι αυτό! Βγαίνοντας στο μεγάλο δρόμο άνοιξε ο ορίζοντας μου. Μπόρεσα να δω εκατοντάδες δρομείς, μπροστά μου και πίσω μου. Στο αντίθετο ρεύμα τα αμάξια είχαν σταματήσει, ο κόσμος είχε βγει και μας χειροκροτούσε. Στα δεξιά άντρες και γυναίκες είχαν στήσει άτυπο ραντεβού με τον δρομέα τους. Για να δώσουν λίγο νερό και κουράγιο. Σκέφτηκα πως ακριβώς γι αυτό ζούμε. Ένοιωσα τυχερή που έχω δυο γερά πόδια με τα οποία μπορώ να τρέχω. Και πλούσια. Πιο πλούσια από τον Μπιλ Γκειτς.

Κράτησα τις στιγμές μέσα μου, καθώς περνούσα από τα δικαστήρια και έμπαινα στη Λεωφόρο Νίκης. Η τελική ευθεία ήταν γεμάτη δυνατή μουσική, περισσότερο κόσμο, γεμάτες καφετέριες και κάμερες. Πολλές κάμερες!

Πέρασα τον τερματισμό στο 1.10.39, ομολογουμένως μέτρια επίδοση, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει ότι τερμάτισα. "Στόχος Επετεύχθη". Ξάπλωσα ανάσκελα στο γκαζόν κάπου κοντά στο άγαλμα (πόσο καιρό ήθελα να το κάνω). Κάπου γύρω στο 1h 25min τερμάτισε και η μαμά μου!Θρίαμβος!

Κλείνοντας, οφείλω να δώσω πολλά συγχαρητήρια στους διοργανωτές, για την άψογη διοργάνωση και στους εθελοντές που βρίσκονταν κυριολεκτικά παντού. Επίσης, θερμά συγχαρητήρια στη μαμά μου που τα κατάφερε και τερμάτισε με χαρακτηριστική άνεση!

Περήφανες νικήτριες!

Θα ήθελες να πάρεις κι εσύ μέρος σε ένα επίσημο δρομικό event; Έλα να τρέξεις με την ομάδα του Fitnesstories στον 5ο Διεθνή Βραδινό Ημιμαραθώνιο Θεσσαλονίκης! Δήλωσε συμμετοχή στο kirtziali@gmail.com ή με inbox στη σελίδα του Fitnesstories στο FB ως την Κυριακή 4/9!

*Disclaimer: καθένας που αποφασίζει να τρέξει θα πρέπει να νοιώθει και να είναι υγιής. Σημαντικό είναι να έχει εξεταστεί από γιατρό και να έχει κάνει σωστή προετοιμασία για να αποφύγει τραυματισμούς.